Scholieren demonstreren massaal op het Malieveld omdat ze vinden dat de politiek iets moet doen aan het klimaatprobleem. Er is kritiek op deze schoolkinderen omdat ze niet naar school gaan. Ze spijbelen. Uiteraard voldoen de kinderen niet aan de leerplicht want ze zitten nu eens niet netjes in de schoolbank.

Je kunt je ook afvragen wie er spijbelt. De politici, overheid en bedrijven zitten al jaren op hun handen, terwijl het zo klaar als een klontje is dat als het zo doorgaat we onze aarde verpesten en op den duur onleefbaar maken, voor de spijbelende kinderen en hun kinderen.

Het is ook een kwestie van groot en klein denken. De kinderen denken groot. Ze zien de vernietiging van het leefklimaat op zich afkomen. Er is geen plan B, zeggen ze, we hebben maar één aarde. De politici denken juist klein. Ze vangen elkaar vliegen af en maken zich zogenaamd zorgen of het isoleren van een woning of een elektrische auto niet te veel kost. Ze bakkeleien en schuiven het nemen van concrete maatregelen voor zich uit, zelfs als de rechter beveelt om de uitstoot van CO2 terug te brengen tot een norm die de politiek zelf heeft afgesproken.

Er zijn bovendien bedrijven die met duurzaamheid aan de slag willen. Ze vragen wel aan de politiek om de juiste kaders te scheppen zodat ze met succes maatregelen kunnen nemen. Denk bijvoorbeeld aan het ondervangen van concurrentievervalsing.

Eigenlijk kunnen we een voorbeeld nemen aan de spijbelaars. Laten we zelf onder ogen zien wat er fout gaat en de handen uit de mouwen steken om er iets aan te doen. We hoeven elkaar niet de tent uit te vechten, maar laten we samen werken aan een leefbare Planet A.